Jak sobie radzić z pieluszkowym zapaleniem skóry?. Zaczerwieniona i podrażniona pupa dziecka powinna być dla każdego rodzica alarmująca. To typowe objawy pieluszkowego zapalenia skóry.
Program pielęgnacji skóry powinien być zawsze dostosowany do jej indywidualnych potrzeb różniących się znacznie w poszczególnych dekadach życia. Skóra niemowlęcia i małego dziecka nie jest w pełni dojrzała i pod wieloma względami różni się od skóry osób dorosłych, przez co wymaga szczególnej pielęgnacji uwzględniającej te różnice anatomiczne i fizjologiczne. Skórę nastolatków cechuje wzmożony łojotok oraz występowanie zmian trądzikowych. Natomiast u osób dorosłych pojawia się fotostarzenie i suchość skóry. Umiejętne dobranie zabiegów pielęgnacyjnych umożliwia utrzymanie skóry w zdrowej kondycji przez cały okres życia. Skóra jest największym narządem człowieka zajmującym powierzchnię 1,5–2 m2. Stanowi 6% masy ciała. Jej całkowita waga z tkanką podskórną wynosi 18–20 kg. Grubość skóry różni się w poszczególnych obszarach ciała i wynosi 0,5–4 mm. Dzieci, kobiety i ludzie starsi mają cieńszą skórę. Najgrubszy naskórek znajduje się na podeszwach stóp, a najcieńszy na powiekach. Skóra jest narządem o złożonej budowie wielowarstwowej. Przystosowanym do pełnienia wielu funkcji. Bierze udział w regulacji przeznaskórkowej utraty wody (transepidermal water loss – TEWL) dzięki obecności substancji międzykomórkowej warstwy rogowej naskórka oraz płaszcza wodno-lipidowego. Skóra stanowi barierę ochronną przed czynnikami zewnętrznymi fizycznymi, chemicznymi, mechanicznymi i biologicznymi. Bierze udział w termoregulacji poprzez kurczenie i rozkurczanie łożyska naczyniowego oraz wydzielanie potu. Skóra jest narządem bogatym w receptory czucia – ciepła, dotyku, bólu, świądu. Uczestniczy w melanogenezie, w gospodarce witaminowej – wytwarzanie witaminy D oraz w czynności resorbcyjnej – wchłanianie witamin rozpuszczalnych w tłuszczach (A, D, K) oraz niektórych hormonów i leków. Bierze udział w procesach odporności organizmu (skin-associated lymphoid tissu – SALT), nadaje ciału postać i kształt. POLECAMY Skóra różni się w budowie i funkcji zależności od wieku. Skóra dzieci, a w szczególności skóra noworodków i wcześniaków, wykazuje niedojrzałość poszczególnych struktur. Różnice te wynikają ze wzmożonej przepuszczalności warstwy rogowej, ograniczonej aktywności gruczołów łojowych i potowych oraz pH, które zbliżone jest do obojętnego. Dlatego tak ważne jest, aby pielęgnacja skóry dzieci uwzględniała zarówno różnice fizjologiczne, jak i anatomiczne [1]. Kosmetyki dla niemowląt nie powinny zawierać sztucznych barwników, silnych konserwantów ani substancji zapachowych. Częstym problemem u niemowląt jest występowanie zmian łojotokowych, zwłaszcza w obrębie skóry owłosionej głowy. W tych przypadkach stosuje się preparaty zawierające mocznik, kwas mlekowy, d-pantenol, alantoinę. Również okolica pieluszkowa jest częstym miejscem, gdzie dochodzi do podrażnień. Pieluszki powinny być zmieniane co 3–4 godziny z dokładnym osuszaniem fałdów. W kremach do pielęgnacji tej okolicy ciała zawarte są tlenek cynku, alantoina, D-pantenol. Budowa skóry dziecka stopniowo się zmienia i pod koniec 3. roku życia przypomina już skórę człowieka dorosłego. W okresie pokwitania w skórze nasila się łojotok i pojawiają się zmiany trądzikowe. Trądzik dotyczy 80–100% osób pomiędzy 11.–30. rokiem życia. [2]. Szczyt zapadalności przypada na 14.–17. rok życia u kobiet oraz 16.–19. rok życia u chłopców [2]. U 85% osób trądzik ma charakter łagodny, natomiast u 15% występuje pod ciężką postacią, pozostawiając po sobie blizny i przebarwienia pozapalne [2]. Blizny potrądzikowe niejednokrotnie stanowią istotny problem natury psychicznej. Pielęgnacja skóry w trądziku odgrywa bardzo ważną rolę i czasami jest nawet wystarczająca do utrzymania dobrego stanu skóry. Skóra w trądziku ma cechy skóry łojotokowej lub mieszanej. Stosowane dremokosmetyki powinny zawierać składniki o działaniu przeciwłojotokowym, złuszczającym i pobudzającym proces odnowy komórkowej, nawilżającym i łagodzącym oraz matującym i zapewniającym świeży wygląd i uczucie komfortu przez cały dzień [2]. Płyny, żele, pianki do zmywania twarzy powinny mieć pH 5,0–7,0. Należy unikać preparatów zawierających alkohol. Nawet w przypadku skóry tłustej ważne jest prawidłowe nawilżenie. Pudry i korektory powinny być tak dobrane, aby nie miały działania komedogennego. Gąbki i pędzle do podkładów powinny być regularnie myte i dezynfekowane. Polskie Towarzystwo Dermatologiczne uważa, że zabiegi mechanicznego oczyszczania skóry nie powinny być stosowane. W terapii przebarwień potrądzikowych zalecane jest wykorzystywanie peelingów chemicznych oraz zabiegów laserowych. W przypadku blizn potrądzikowych wdraża się peelingi chemiczne, dermabrazję mechaniczną, laseroterapię, czasami krioterapię, doogniskowe wstrzykiwanie glikokortykosteroidów, żele i plastry silikonowe [2]. Zdolność skóry do regulowania poziomu nawodnienia i koncentracji wody w górnych warstwach zależy od trzech głównych czynników: lipidów warstwy rogowej, naturalnego czynnika nawilżającego (natural moisturizing factor – NMF) oraz akwaporyn. Preparat Bio-Oil może byś stosowany jako pomocnicze leczenie w bliznach potrądzikowych. W przeprowadzonym badaniu z randomizacją wśród osób ze świeżymi bliznami potrądzikowymi u ponad 84% uczestników zaobserwowało poprawę wyglądu blizn po trądziku, a ponad 90% odnotowało poprawę kolorytu blizn. Najlepsze wyniki w klinicznej ocenie działania Bio-Oil osiągnął w zakresie zdolności redukcji rumienia lub zaczerwienień plamistych (płaskich) blizn po trądziku, przy ogólnym rozjaśnieniu skóry [3]. Użycie Bio-Oil nie powodowało nasilenia trądziku i nie zwiększało wydzielania łoju. W kolejnych dekadach życia dość powszechnym problemem jest suchość skóry, występująca u ok. 15–20% osób dorosłych populacji kaukaskiej [4], a jej nasilenie zwiększa się wraz z wiekiem – u osób po 60. roku życia może sięgnąć nawet 100%. Przyczyną suchej skóry mogą być zarówno zewnątrzpochodne czynniki środowiskowe, takie jak centralne ogrzewanie, klimatyzacja, niska wilgotność otoczenia, promieniowanie ultrafioletowe, czynniki drażniące w środowisku pracy, jak i niewłaściwa pielęgnacja skóry, agresywne środki myjące i detergenty, gorące i długie kąpiele, preparaty zawierające alkohol. Sucha skóra pojawia się w wyniku biologicznych procesów starzenia powodujących obniżanie poziomu lipidów w warstwie rogowej naskórka. Suchość skóry może towarzyszyć takim chorobom, jak cukrzyca, niedoczynność tarczycy, mocznica, niedożywienie, anoreksja, nowotwory narządów wewnętrznych, zaburzenia hormonalne u kobiet. Niektóre leki, zwłaszcza moczopędne, powodują odwodnienie organizmu, co z kolei może prowadzić do suchości skóry. Również dieta ma bardzo istotne znaczenie, ponieważ nienasycone kwasy tłuszczowe są podstawowym składnikiem lipidów międzykomórkowych warstwy rogowej [5]. Fizjologicznie zawartość wody w warstwie rogowej naskórka powinna być większa od 10% [6]. Wzrost TEWL następuje, gdy nieprawidłowo funkcjonująca bariera skóry pozwala na nadmierną utratę wilgoci [7]. Zdolność skóry do regulowania poziomu nawodnienia i koncentracji wody w górnych warstwach zależy od trzech głównych czynników: lipidów warstwy rogowej, naturalnego czynnika nawilżającego (natural moisturizing factor – NMF) oraz akwaporyn. Skóra sucha, ze względu na złożoność przyczyn jej powstawania, wymaga starannego doboru preparatów pielęgnacyjnych i leczniczych. W terapii suchości skóry zwiększa się stan nawodnienia warstwy rogowej środkami uszczelniającymi lub utrzymującymi wilgotność oraz stara się wygładzić szorstką powierzchnię skóry [7]. Podstawą pielęgnacji suchej skóry jest nie tylko właściwy dobór odpowiednich preparatów, ale również ich właściwe stosowanie. Aby osiągnąć zamierzony efekt nawilżenia skóry, każdy etap codziennej pielęgnacji musi uwzględniać jej potrzeby. Preparaty te powinny zawierać zarówno substancje o charakterze hydro-, jak i lipofilowym. Jako terapię uzupełniającą w przypadku skóry suchej można zastosować preparat Bio-Oil. Odbudowuje on naturalną barierę lipidową skóry, pomagając przywrócić jej funkcję ochronną, którą jest zatrzymywanie wilgoci. Skuteczność tego produktu jest potwierdzona licznymi badaniami klinicznymi [8]. Z medycznego punktu widzenia warto zwrócić uwagę na bezpieczeństwo produktu Bio-Oil. Został on poddany ocenie zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) w sprawie produktów kosmetycznych pod kątem toksyczności, budowy chemicznej, stężenia składników i całkowitego poziomu dziennego narażenia na każdy składnik. Produkt uznano za bezpieczny. W terapii suchości skóry zwiększa się stan nawodnienia warstwy rogowej środkami uszczelniającymi lub utrzymującymi wilgotność oraz stara się wygładzić szorstką powierzchnię skóry. Kolejnym problemem skóry dojrzałej jest jej starzenie. Proces starzenia obejmuje wszystkie warstwy – od naskórka do tkanki podskórnej. Starzenie skóry jest procesem nieuniknionym, postępuje z czasem, nie można go zatrzymać, ale można spowolnić. Z wiekiem skóra traci elastyczność, pojawiają się zaburzenia jej funkcji barierowej i większa podatność na choroby nowotworowe. Skóra staje się sucha, szorstka, nieprzyjemna w dotyku, swędząca. Mogą ujawnić się zmiany pigmentacyjne, plamy soczewicowate, odbarwienia, rogowacenia słoneczne, zaburzenia faktury skóry, zażółcenie oraz utrata cielistego, różowego koloru. Starzejącą się skórę cechuje stopniowe pojawianie się zmarszczek i delikatnych linii. Ekspozycja na słońce w 80% odpowiedzialna jest za starzenie skóry. Rabe [9, 10] dokonała podziału sposobu leczenia i profilaktyki starzenia się skóry na trzy główne etapy. Pierwszym etapem jest kontrolowanie czynników ryzyka, zanim pojawi się choroba. Tutaj podstawą pielęgnacji jest ochrona przeciwsłoneczna. W drugim etapie zapobiega się konsekwencjom starzenia poprzez ich wczesne wykrycie i leczenie. W tym okresie preparaty do pielęgnacji powinny zwierać środki nawilżające odbudowujące warstwę lipidową, antyoksydanty (witamina C, E, koenzym Q10, wyciągi z zielonej herbaty), fitohormony – estrogeny, retinoidy. W trzecim etapie do leczenia skóry starzejącej się wprowadzane są peelingi chemiczne, mikrodermabrazja, lasery, toksyna botulinowa i wypełniacze tkanek miękkich. Wspomniany już wyżej preparat Bio-Oil można również z powodzeniem stosować jako produkt wspomagający w przypadku skóry starzejącej się. W badaniach z randomizacją oceniano efekty stosowania tego produktu w przypadku skóry z fotouszkodzeniami. Oceniano skórę dekoltu, dolnej części nóg i ramion pod kątem ogólnego wyglądu skóry, zmarszczek, suchości/łuszczenia, widocznej nierówności/gładkości skóry, nierówności/gładkości skóry w dotyku. Po 12 tygodniach stosowania uzyskano istotnie statystyczną poprawę w zakresie ogólnego wyglądu skóry na dekolcie, dolnej partii nóg i ramionach u 89% uczestniczek [11]. Piśmiennictwo Sadowska-Przytocka A., Operacz M. Pieluszkowe zapalenie skóry i odparzenia skóry u dzieci. Forum Pediatrii Praktycznej. Studium przypadków 2017; 15. // (dostęp z dnia Szepietowski J., Kapińska-Mrowiecka M., Kaszuba A. i wsp. Trądzik zwyczajny: patogeneza i leczenie. Konsensus Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego. Przegl Dermatol 2012; 99: 649–673. Bio-Oil Photobiology Laboratory of the Medical University of South Africa. // (dostęp z dnia Kacalak-Rzepka A., Bielecka-Grzela S., Klimowicz A. i wsp. Sucha skóra jako problem dermatologiczny i kosmetyczny. Annales Academiae Medicae Stetinensis 2008; 54: 54–57. Jałowska M., Adamska K. Leczenie objawów i dolegliwości wywołanych suchością skóry. Aesthetica 2017; 2 (20): 86–90. Draelos Therapeutic moisturizers. Dermatol Clin. 2000; 18: 597. Baumann L. Dermatologia estetyczna. Wydawnictwo PZWL, Warszawa 2013. Bio-Oil Photobiology Laboratory of the Medical University of South Africa. // (dostęp z dnia Rabe Mamelak McElgunn i wsp. Photoaging mechanism and repair. J Am Acad Derm 2006; 55: 1–29. Rhein Fluhr Starzenie się skóry. Placek W. (red.). MedPharm Polska, Wrocław 2013. Bio-Oil Photobiology Laboratory of the Medical University of South Africa. // (dostęp z dnia
Najistotniejszą zasadą w leczeniu atopowego zapalenia skóry jest używanie najsłabszego preparatu, jaki powoduje ustąpienie objawów chorobowych. Obecnie bez większego problemu można kupić różnego rodzaju emolienty oparte na bazie olejów mineralnych, mające postać emulsji, płynu do kąpieli, żelu pod prysznic. Warto wspomnieć o jednej z kluczowych zasad w dermatologi, zgodnie z
Dziewczyny, pieluszkowe zapalenie skóry to jedna z najczęstszych dolegliwości skórnych u najmłodszych dzieci, tzn. dzieci korzystających z pieluchy. U niektórych dzieci trwa równie długo jak okres pieluszkowy. Przyczyną pieluszkowego zapalenia skóry jest działanie różnorodnych czynników o charakterze drażniącym: wilgoć, brak dostępu powietrza do skóry krocza, otarcia, długotrwały kontakt z moczem lub kałem. Istotne znaczenie mają również zaniedbania higieniczne, niedokładne mycie i osuszanie skóry krocza, nieprawidłowo dobrane kosmetyki dla niemowlęcia, źle wypłukane po praniu pieluszki. Zmiany na skórze pod postacią zaczerwienienia pojawiają się dokładnie w miejscu przylegania pieluszki: zajmują pośladki, krocze, okolice narządów płciowych, pachwin, podbrzusza, ud. Najczęściej jest to stan zapalny skóry charakteryzujący się łagodnym przebiegiem. Niekiedy dochodzi do nadkażenia zmienionej zapalnie skóry, wówczas obserwujemy dodatkowo grudki, nadżerki, owrzodzenia. Leczenie postaci łagodnej sprowadza się do dokładnego mycia okolicy krocza dziecka, następnie osuszania, stosowania kosmetyków pielęgnacyjnych. Zalecane jest stosowanie pieluszek „oddychających”, silnie wchłaniających, co pozwala na utrzymanie suchej skory. Pieluszki należy zmieniać odpowiednio często. Konieczne jest unikanie ceratek i nieprzepuszczających majteczek. W przypadku pojawienia się w okolicy krocza zmian grudkowych, nadżerkowych czy wrzodziejących należy skorzystać z pomocy lekarza. Konieczne będzie zastosowanie odpowiedniego leczenia przyczynowego: przeciwbakteryjnego, przeciwgrzybicznego. Trzeba podkreślić, że w działaniach profilaktycznych pieluszkowego zapalenia skóry bardzo duże znaczenie ma karmienie naturalne. Mocz dzieci karmionych mlekiem matki ma niższe pH, co jest wyjątkowo korzystne dla skóry dziecka, a zmiany o charakterze pieluszkowego zapalenia pojawiają się u tych dzieci rzadziej i o łagodniejszym przebiegu. Ela ---- Reprezentuję markę Lovela. W przypadku pytań, chętnie pomogę.
Pieluszkowe zapalenie skóry to jedna z najczęstszych chorób skóry u niemowląt i małych dzieci. Choroba ta jest spowodowana przez długotrwałe działanie
Przeczytałam gdzieś, że pieluszkowe zapalenie skóry statystycznie zdarza się częściej niż katar. To sprawka ochronnej warstwy lipidowej, która u niemowląt jest jeszcze bardzo cienka, nawet dwa razy cieńsza niż u dorosłego człowieka. O problem więc nie trudno. Jak sobie z nim radzić? Wśród przyczyn pieluszkowego zapalenia skóry wymienia się zwykle kilka czynników: zbyt rzadkie zmienianie pieluch (dotyczy to zwłaszcza nocy, gdy maluch prześpi kilka godzin w zabrudzonej pieluszce), pocieranie skóry o pieluszkę, biegunka, niewłaściwy materiał pieluszki (który utrudnia cyrkulację powietrza lub powoduje alergie), upały, infekcje układu moczowego, grzybiczne lub bakteryjne skóry, nowy pokarm lub przyjmowane antybiotyki. Jest zapalenie? Co teraz? Warto pamiętać, że zaczerwieniona skóra w okolicy odbytu czy cewki moczowej to jeszcze nie pieluszkowe zapalenie, a jedynie odparzenie. Wówczas należy reagować szybko – umyć pupę, odparzone okolice wysmarować kremem i oczywiście dbać o higienę niemowlęcia z większą niż dotychczas troską. Tempo naszej reakcji jest decydujące – jeśli nie zadbamy o pupę malucha wystarczająco szybko, wtedy wda się zapalenie. Odparzenie przeistoczy się w rumień, skóra zrobi się bardzo czerwona, pojawią się też wypryski. Z czasem infekcja może rozszerzyć się na całe pośladki, bywa, że atakuje również pachwiny, podbrzusze, górną część ud. Plama staje się bolesna, łuszczącą się i gorącą w dotyku. Wtedy lepiej udać się do lekarza – niezbędne okażą się maści i kremy na odparzenia o działaniu wysuszającym i bakteriobójczym oraz pantenol lub alantoina, które łagodzą podrażnienia. Kurację uzupełniać należy preparatami nawilżającymi i natłuszczającymi, które chronią przed obtarciem. Nie należy za to stosować balsamów i oliwek (nasilają odparzenia) oraz talków. Jak zapobiegać pieluszkowemu zapaleniu skóry? Oczywiście zamiast radzić sobie z problemem, lepiej jest mu zapobiec. Tak jak chyba ze wszystkim! Kluczowa jest tu odpowiednia higiena. Regularne zmienianie pieluchy, pielęgnacja skóry przed ich zakładaniem, codzienna kąpiel oraz oliwka lub balsam po kąpieli – skóra nie powinna się przesuszać, wtedy jest bardziej odporna. Waży jest też dobór pieluszki! Pieluszki przyjazne dla skóry Najbezpieczniej jest wtedy, gdy pieluszki są hipoalergiczne i nie zawierają żadnych substancji zapachowych i nawilżających. Dzięki temu nie powodują podrażnień, są więc przyjazne dla wrażliwej skóry niemowlęcia. W sektorze takich pieluszek moją uwagę zwróciły pochodzące z Finlandii produkty marki Muumi Baby ( Muumi Baby powstają w Finlandii, w rodzinnej firmie Delipap Oy i zostały opracowane dzięki osobistym doświadczeniom właściciela firmy i zarazem troskliwego ojca. Napotkał on bowiem poważny problem w pielęgnacji własnego synka, który miał niezwykle wrażliwą skórę. Technologia produkcji pieluszek Muumi Baby została opracowana w 1978 roku. Polega ona na unikalnym wykorzystaniu naturalnej celulozy (pochodzącej wyłącznie z certyfikowanych lasów) i bieleniu jej tlenem, zamiast użycia chloru, jak jest w wypadku innych pieluszek. Muumi Baby nie tylko są hipoalergiczne, ale również przyjazne środowisku. Dodatkowo ich opakowanie jest w 100% biodegradowalne. Nic dziwnego, że rekomenduje się je nawet w takich dolegliwościach, jak atopowe zapalenie skóry (AZS). Świadectwem ich jakości są liczne certyfikaty, w tym przede wszystkim Nordic Eco Certyfikat (SWAN ecolabel), gwarantujący najwyższą jakość ekologicznych materiałów i niestosowanie surowców alergennych w produkcji Muumi Baby. Ich wysoka jakość widoczna jest na pierwszy rzut oka – pieluszki są niezwykle delikatne, dzięki czemu skóra swobodnie w nich oddycha. Posiadają naturalny, anatomiczny kształt i elastyczne gumki, które zapewniają komfort noszenia. Ozdobione przyjaznym wizerunkiem Muminków, wywołają uśmiech na twarzy każdego dziecka. Wzbudzą też z pewnością zaufanie wśród mam – nie tylko ze względu na ich wysoką jakość i bezpieczeństwo dla malucha, ale również ze względu na ich niezwykłą historię. Pieluszki stworzone przez ojca z krwi i kości? W rodzinnym duchu? Brzmi pięknie. Znacznie fajniej niż bezduszny produkt wprost z taśmy. Jestem przekonana, że wysoka jakość pieluszki to połowa drogi do sukcesu, czyli zapobieganiu kłopotliwym problemom z niemowlęcą pupą. Druga połowa to oczywiście odpowiednia troska i pielęgnacja. odparzeniaodparzenia pupy niemowlakaodparzenia u dzieciodparzenia u noworodkapieluszkowe zapalenie skóry
Pieluszkowe zapalenie skóry to jedno z najczęstszych schorzeń wieku niemowlęcego. Zwykle objawia się w postaci bolesnych zmian skórnych o charakterze wyprysku, które pojawiają się na pośladkach maluszka. Główną przyczyną tych nieprzyjemnych dolegliwości jest zbyt długi kontakt pupy dziecka z mokrą pieluszką.
Mój synek ma pieluszkowe zapalenie skóry. Smaruje to maściami, pieluszki ma zmieniane ultra często, stosuje delikatne chusteczki i pudry ale nie mogę się tego pozbyć? Co zrobić bo widzę że mały przez to robię się bardzo marudny? Nie mogę używać Sudokremu bo Mały jest na niego uczulony. Jakie inne maści mogę stosowac i czy konieczna jest wizyta u lekarza.? Cytuj
Pieluszkowe zapalenie skóry to tuż obok odparzeń najczęstsza przypadłość u dzieci w wieku niemowlęcym. Zapalenie skóry pojawia się w miejscu, gdzie pieluszka przylega do naskórka. Jeśli skóra jest regularnie podrażniana lub poddawana wpływowi czynników drażniących (w tym moczu i kosmetyków), to może rozwinąć się stan zapalny.
Ciepła wiosna i upalne lata sprawiają, że temat odparzeń pieluszkowych wraca jak bumerang. Pomimo, że jest to częsta przypadłość wśród niemowląt, ryzyko jej wystąpienia zwiększa się w okresie występowania wyższych temperatur sprzyjających problemom skóry. Jakimi sposobami można zaradzić powstałym odparzeniom i jak im zapobiegać? Co to jest pieluszkowe zapalenie skóry? Skóra niemowlęcia jest niezwykle delikatna i wrażliwa, przez co również bardziej podatna na wszelkie podrażnienia i infekcje – niewystarczająco gruba warstwa lipidowa nie stanowi bowiem jeszcze właściwej ochrony. Szczelnie zasłonięte okolice pieluszkowe mają ograniczony dostęp powietrza, co w połączeniu z wilgocią i ciepłem, stwarza idealne środowisko dla rozwoju oraz namnażania się grzybów i bakterii. Do tego dochodzi jeszcze bezpośredni kontakt skóry z moczem i kałem, które na skutek wytrącającego się amoniaku działają na skórę podrażniająco. Odparzenie jest miejscowym stanem zapalnym. Towarzyszą mu zwykle: zaczerwienie skóry oraz, w fazie rozwoju, lekki obrzęk. Występuje głównie w okolicy narządów intymnych, odbytu, brzuszka i ud, czyli wszędzie tam, gdzie skóra styka się z pieluchą. Niedostrzeżone odpowiednio wcześnie, szybko przemienia się w wypryski, a nawet drobne ranki, a stąd już tylko krok do poważnego problemu, jakim jest pieluszkowe zapalenie skóry, sprawiające dziecku ogromny dyskomfort i ból. Co na pieluszkowe zapalenie skóry? Domowe sposoby i nie tylko W obliczu wielu czynników ryzyka, skóra w obrębie pieluszki wymaga szczególnej pielęgnacji. Dlatego warto zwrócić uwagę parzenia stają się większe lub pojawiają się nadżerki i wykwity, skonsultuj się niezwłocznie z lekarzem, który zaleci odpowiednie środki.
Pieluszkowe zapalenie skóry występują bardzo często, ale istnieje kilka wskazówek, które pozwolą Ci uchronić dziecko przed odparzeniami: Pamiętaj, aby zmienić pieluszkę zaraz po tym, jak stanie się mokra lub brudna. Dokładnie czyść okolice pupy dziecka po każdym wypróżnieniu i pozwól im wyschnąć. Uważaj, aby nie trzeć
Skóra niemowląt i małych dzieci znacznie się różni budową od skóry dorosłego człowieka. Wpływ wielu czynników na niedojrzałą skórę niemowlęcia przyczynia się do zmiany pH skóry i sprzyja działaniu czynników drażniących. Często zmianom skórnym towarzyszy świąd, który dodatkowo zwiększa ryzyko wtórnego nadkażenia skóry poprzez wydrapania i przeczosy. Prawidłowa pielęgnacja podrażnionej skóry jest niezbędnym elementem postępowania terapeutycznego i profilaktycznego. W sytuacjach gdy nie jest wystarczająca, konieczne jest dołączenie miejscowych preparatów zawierających glikokortykosteroidy, antybiotyki i substancje przeciwgrzybicze. Skóra pełni wiele różnorodnych zadań, z których najważniejsze to zarówno fizyczna, jak i chemiczna bariera przed zewnętrznymi czynnikami środowiska, a także funkcja odpornościowa, w której pośredniczy szereg komórek ( keratynocyty, komórki dendrytyczne, limfocyty i mastocyty). Wszystkie te elementy układu współpracują ze sobą w koordynowaniu odpowiedzi odpornościowej. Bariera skórno-naskórkowa u dziecka Skóra dzieci różni się pod wieloma względami od skóry osób dorosłych. Znajduje się w stadium dojrzewania i dynamicznych zmian, a co za tym idzie, niektóre pełnione przez nią funkcje nie są w pełni dojrzałe. Skóra dziecka charakteryzuje się cieńszą warstwą rogową niż skóra dorosłego, a tworzenie się innych warstw naskórka jest niepełne. Dopiero w wieku dojrzewania nabywa ona prawidłowej grubości i wykształca się bariera typowa dla skóry osób dorosłych. Różnice występują również w odniesieniu do wzmożonej przepuszczalności warstwy rogowej, ograniczonej aktywności gruczołów łojowych i potowych. W związku z tym absorpcja substancji mających kontakt ze skórą jest największa w okresie noworodkowym i niemowlęcym. Ponadto pH skóry zbliżone jest do obojętnego, co zdecydowanie zwiększa ryzyko nadkażeń. Wraz z rozwojem skóry, pH ulega stopniowemu obniżeniu, osiągając kwaśny odczyn (5,0–5,5), co zapobiega rozwojowi mikroorganizmów na powierzchni skóry. Kontaktowe zapalenie skóry jest procesem zapalnym obejmującym warstwy powierzchowne skóry, który jest indukowany przez ekspozycję na czynniki chemiczne, fizyczne i biologiczne uszkadzające skórę w wyniku reakcji alergicznej oraz bezpośrednio w wyniku podrażnienia. Podrażnienie skóry u dziecka Wyprysk (inaczej egzema) to schorzenie zaliczane do kręgu nieinfekcyjnych chorób zapalnych dotyczących naskórka oraz górnej części skóry właściwej. Pomimo często różnorodnego mechanizmu powstawania zmian skórnych, obraz kliniczny jest typowy i cechuje się występowaniem charakterystycznych wykwitów rumieniowych z obecnością grudek wysiękowych, pęcherzyków oraz nadżerek, a w przypadkach przewlekłych także pogrubienia naskórka z obecnością łuski. Zmianom często towarzyszy świąd oraz pieczenie skóry. W kontaktowym zapaleniu skóry z podrażnienia stan zapalny w miejscu ekspozycji rozwija się w wyniku bezpośredniego działania substancji uszkadzających skórę, nie wymagając przy tym wstępnego uczulenia. Dochodzi wówczas do zniszczenia prawidłowo funkcjonującej bariery ochronnej naskórka, którą stanowią lipidy komórkowe oraz kwaśne pH. Zmiany wypryskowe można wywołać u każdej eksponowanej na daną substancję osoby, a ich nasilenie jest zależne od czasu działania i stężenia czynnika toksycznego. Dodatkowo obecność trwającego zapalenia skóry (np. atopowego zapalenia skóry), urazy fizyczne mogą ułatwić ich występowanie. U dzieci wyprysk z podrażnienia jest najczęściej występującą postacią kontaktowego zapalenia skóry, spowodowaną kontaktem skóry ze śliną, moczem i/lub kałem, a także czynnikami chemicznymi (produktami higieny osobistej, środkami czystości, pieluchami oraz preparatami do dezynfekcji). Charakterystyczną formą kontaktowego zapalenia skóry z podrażnienia jest pieluszkowe zapalenie skóry (PZS), czyli jedno z najczęstszych schorzeń wieku niemowlęcego i wczesnodziecięcego. Objawia się jako stan zapalny skóry zlokalizowany w miejscu przylegania pieluszki, najczęściej przyjmując postać zmian rumieniowych. W cięższych przypadkach dołączają się: obrzęk, pęcherzyki, krosty i nadżerki. Wraz z poprawą stanu miejscowego, w obrębie wcześniej istniejących zmian może wystąpić złuszczanie naskórka, przebarwienia pozapalne i lichenifikacja. Zmiany skórne najczęściej pojawiają się w pierwszych miesiącach życia dziecka i mogą utrzymywać się przez cały okres noszenia pieluszki. Głównym czynnikiem predysponującym do wystąpienia zmian jest długi kontakt skóry z wilgotnym środowiskiem. Etiopatogeneza schorzenia jest wieloczynnikowa. Uważa się, że rozwój stanu zapalnego zależy od powtarzającego się działania czynników drażniących, tj. moczu, kału i zawartych w nich enzymów (chymotrypsyna, elastaza, lipaza), detergentów, preparatów kosmetycznych, wzrostu pH, diety (wpływ na skład kału), biegunki, antybiotykoterapii, ogólnego stanu zdrowia, częstości oddawania moczu (noworodki), czy też prostych czynników mechanicznych. Prowadzą one do maceracji naskórka i w efekcie do istotnego zaburzenia struktury oraz czynności ochronnej skóry jako naturalnej bariery. W konsekwencji powstałych uszkodzeń niejednokrotnie dochodzi do nadkażenia Candida albicans. Nie można także wykluczyć komponenty alergicznej – substancje zawarte w pieluszkach stanowią alergeny mające swój udział w rozwoju klinicznym zmian skórnych. Zajęte obszary to głównie narządy płciowe i pośladki, ale także okolica brzucha i kończyny dolne z charakterystycznym zaoszczędzaniem fałdów skórnych. Podstawą profilaktyki jest zachowanie zasad właściwej higieny okolicy pieluszkowej, tj. mycie skóry łagodnymi preparatami, delikatne oczyszczanie i dokładne jej osuszanie. Ważny jest odpowiedni dobór pieluch (unikanie materiałów sztucznych) oraz częstotliwość ich zmieniania. Prawdopodobieństwo wystąpienia zmian zmniejsza się wraz z większą częstością zmiany pieluszki, która powinna następować co 2–4 godziny. Warto poszukać pieluszki o odmiennym składzie, a także zaleca się pozostawianie dziecka bez pieluszki, co zdecydowanie przyspiesza ustępowanie objawów. Innymi postaciami wyprysku z podrażnienia obserwowanymi w pierwszych latach życia są: zapalenie skóry wokół odbytu wynikające z podrażnienia skóry spowodowanego wypróżnieniem, zmiany powstałe w wyniku mechanicznego tarcia delikatnej skóry przez odzież (szczególnie u dzieci z atopią), okołoustne zapalenie skóry, które oprócz tego, że występuje jednocześnie z atopowym zapaleniem skóry, może być wywołane przez zwykłe obgryzanie warg lub podczas ząbkowania w wyniku nadmiernego wytwarzania śliny. Z uwagi na niedojrzałość czynnościową skóry, noworodki i niemowlęta są predysponowane do wystąpienia tzw. odparzeń. Najczęściej wywołane są one na skutek przegrzania, źle dobranej i stosowanej pielęgnacji. Przyczyniać się do tego może również nieprawidłowy, wielowarstwowy ubiór, syntetyczne tkaniny i brak higieny. Często w leczeniu wystarcza zmiana preparatów do mycia i nawilżania skóry, a także wybór naturalnych, przewiewnych tkanin, odpowiednio dobranych do warunków atmosferycznych i środowiska dziecka. Postępowanie u dziecka z podrażnioną skórą Niezależnie od przyczyny, która leży u podłoża podrażnienia, istotnymi elementami profilaktyki jest unikanie alergenów oraz czynników drażniących. Aby możliwa była ich identyfikacja, potrzebna jest ścisła współpraca lekarza z opiekunami dzieci. Podstawą profilaktyki i pielęgnacji jest unikanie alergenów oraz codzienna, prawidłowa pielęgnacja i higiena, które łagodzą świąd, stan zapalny, gdy są właściwie dobrane do skóry. Są to metody zapobiegające nawrotom choroby oraz w sposób znaczący zmniejszające epizody zaostrzeń wyprysku, co za tym idzie: potrzebę stosowania miejscowych preparatów glikokortykosteroidowych. Odpowiednie preparaty myjące, osuszanie skóry i stosowanie preparatów ochronnych lub barierowych jest skuteczne, szczególnie w miejscach przewlekle drażnionych. Substancjami zawartymi w kremach ochronnych są: tlenek cynku, wazelina, lanolina, alantoina oraz dekspantenol. Związki cynku lub miedzi charakteryzuje działanie antybakteryjne. Dodatkowo związki te mają zdolność absorbowania wilgoci, przez co eliminują częsty czynnik uniemożliwiający prawidłowe gojenie i regenerację skóry. Najkorzystniejsze jest utrzymywanie temperatury powietrza na poziomie pozwalającym uniknąć przegrzania i pocenia, które mogą wywoływać i nasilać bezpośrednio zmiany skórne, ale często też podrażniają skórę i nasilają świąd. Nie bez znaczenia są też nawilżacze powietrza utrzymujące odpowiednią wilgotność i przeciwdziałające jego wysuszaniu. Bardzo istotny jest miękki, przewiewny ubiór wykonany z odpowiednich tkanin, najlepiej bawełnianych. Do prania należy używać łagodnych detergentów, a unikać płynów wybielających i zmiękczających tkaniny. Edukacja pacjentów, w tym rodziców dzieci, jest bardzo istotnym elementem, gdyż to oni uczestniczą w codziennej terapii, która powinna być połączona ze stałymi wizytami lekarskimi. Pozwala to na wypracowanie wspólnego planu działania oraz monitorowanie przebiegu choroby, a także poprawienie skuteczności leczenia. Odpowiednia profilaktyka i pielęgnacja skóry mają za zadanie zminimalizować potrzebę stosowania leków przeciwzapalnych, które są podstawą leczenia w okresach zaostrzeń. Dostępnych jest wiele miejscowych preparatów GKS, w różnych formach, pozwalających na indywidualne dopasowanie do każdego pacjenta. Także miejscowe preparaty zawierające inhibitory kalcyneuryny znajdują zastosowanie w leczeniu, jednak istotne są tutaj ograniczenia wiekowe. W momencie gdy dochodzi do nadkażenia zmian, konieczne jest włączenie do terapii odpowiednio miejscowych lub ogólnych preparatów przeciwgrzybicznych oraz przeciwbakteryjnych. Podsumowanie Metody pielęgnacyjne powinny uwzględniać zarówno różnice anatomiczne, jak i fizjologiczne skóry dziecka. Skóra zmieniona chorobowo wymaga szczególnego traktowania oraz starannie dobranych preparatów do codziennej pielęgnacji. Zmniejsza to ryzyko zaostrzenia istniejących podrażnień i ich nawrotów w przyszłości, poprawia barierę skórno-naskórkową, minimalizuje epizody nadkażeń drobnoustrojami, a przede wszystkim łagodzi świąd, co przekłada się na poprawę jakości życia dzieci i ich opiekunów. Piśmiennictwo: Przybilla B., Rueff F.. Reakcje nietolerancji. Kontaktowe zapalenie skóry. [w:] Braun- Falco. Dermatologia, C. Burgdorf, G. Plewig, H. H. Wollf, M. Landthaler (red.). Wyd. Czelej, Lublin 2017: 392. Jenerowicz D., Polańska A. Alergiczny wyprysk kontaktowy u dzieci. Medycyna Praktyczna Pediatria 2012. Contact dermatitis in pediatrics; Janice L. Pelletier, Caroline Perez, Sharon E. Jacob; Pediatric Annals, 2016; 45 (8): e287–292. Czarnobylska E., Obtulowicz K., Lis G., Obtulowicz A., Dyga W., Śpiewak R. The frequency of contact allergy among Polish children and teenagers with dermatitis. Allergy 2008; 63 (Suppl 88): 321. Czarnobylska E., Obtulowicz A., Dyga W., Śpiewak R., Obtulowicz K. Contact allergy among school children in epidemiological studies studies in Krakow. Anergia Astma immunology 2008; 13 (Suppl 2): 89. 6. American Academy of Allergy, Asthma and Immunology; American College of Allergy, Asthma and Immunology. Contact dermatitis: a practice parameter. Ann Allergy Asthma Immunol. 2006;97(3 Suppl 2):S1–38. Czarnecka-Operacz M., Sadowska-Przytocka A. Klasyczne zmiany skórne u noworodków jako trudny problem w codziennej praktyce klinicznej, Katedra i Klinika Dermatologii Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, Pracownia Chorób Alergicznych Skóry, Uniwersytet Medyczny w Poznaniu. Carder Hypersensitivity reactions in neonates and infants. Dermatol Ther. 2005;18:160–75. Przybilla B., Rueff F. Reakcje nietolerancji. Kontaktowe zapalenie skóry. [w:] Braun-Falco. Dermatologia, C. Burgdorf, G. Plewig, H. H. Wollf, M. Landthaler (red.). Wyd. Czelej, Lublin 2017: 393–402. Schena D, Fantuzzi F, Girolomoni G. Contact allergy in chronic eczematous lip dermatitis. Eur J Dermatol. 2008;18:688–92. Przystupa K. Wyprysk kontaktowy. Magazyn Medyczny 1995; 6, 4: 41–2, 78. Shin Diagnosis and management of diaper dermatitis. Pediatr. Clin. North Am., 2014; 61 (2): 367–382. Adalat S., Wall D., Goodyear H. Diaper dermatitis frequency and contributory factors in hospital attending children. Pediatr. Dermatol. 2007; 24: 483–488. Rusin-Tupikowska A., Zalewska M., Baran E. Pieluszkowe zapalenie skóry – miejsce drożdżaków wśród czynników etiopatogenetycznych. Mikologia Lekarska 2010; 17: 53–56. Nield Kamat D. Prevention, diagnosis, and management of diaper dermatitis. Clin. Pediatr. (Phila.) 2007; 46: 480–486. Wolf R., Wolf D., Tüzün B., Tüzün Y. Diaper dermatitis. Clin. Dermatol. 2000; 18: 657–660. Schena D., Fantuzzi F., Girolomoni G. Contact allergy in chronic eczematous lip dermatitis. Eur J Dermatol. 2008;18:688–92. Przybilla B., Rueff F. Reakcje nietolerancji. Kontaktowe zapalenie skóry. [w:] Braun- Falco. Dermatologia, C. Burgdorf, G. Plewig, H. H. Wollf, M. Landthaler (red.). Wyd. Czelej, Lublin 2017: 402–412. Jenerowicz D., Polańska A. Alergiczny wyprysk kontaktowy u dzieci. Medycyna Praktyczna Pediatria 2012. Paolo Pigatto, Alberto Martelli Chiara Marsili, Alessandro Fiocchi. Contact dermatitis in children. Ital J Pediatr. 2010; 36: 2. Wakelin Smith H., White Rycroft McFadden A retrospective analysis of contact allergy to lanolin. Br J Dermatol. 2001;145:28–31. Henderson Highet Shamy The frequency of lanolin contact allergy. Contact Dermatitis. 1995;32:52. Morris Rycroft White Wakelin McFadden Comparative frequency of patch test reactions to topical antibiotics. Br J Dermatol. 2002;146:1047–51. doi: Goh Contact sensitivity to topical medicaments. Int J Dermatol. 1989;28:25–8. Breithaupt A., Jacob Thimerosal and the relevance of patch-test reactions in children. Dermatitis. 2008;19:275–7. Stern Bagdon Hazen Marzulli Risk assessment of the allergic dermatitis potential of environmental exposure to hexavalent chromium. J Toxicol Environ Health. 1993;40:613–41. Lisi P., Brunelli L., Stingeni L. Co-sensitivity between cobalt and other transition metals. Contact Dermatitis. 2003;48:172–3. doi: Leenen Kuijpers-Jagtman Jagtman Katsaros C. Nickel allergy and orthodontics. Ned Tijdschr Tandheelkd. 2009;116:171–8.
x8Ac. 2y1o3rkqh0.pages.dev/1552y1o3rkqh0.pages.dev/3762y1o3rkqh0.pages.dev/2492y1o3rkqh0.pages.dev/1492y1o3rkqh0.pages.dev/792y1o3rkqh0.pages.dev/1202y1o3rkqh0.pages.dev/972y1o3rkqh0.pages.dev/152y1o3rkqh0.pages.dev/53
co na pieluszkowe zapalenie skóry forum
